മലയാളി കണ്ണാടി നോക്കുമ്പോൾ

കഥ പറഞ്ഞും രസിപ്പിച്ചും ചിരിപ്പിച്ചും രാഷ്ട്രീയം പങ്കുവെയ്ക്കാം ശ്രീനിവാസനെക്കുറിച്ച് ആനന്ദ് നീലകണ്ഠൻ

- ആനന്ദ് നീലകണ്ഠൻ

ഇന്ത്യൻ സിനിമ ഒരു വഴിത്തിരിവിലാണ്. ദക്ഷിണേന്ത്യൻ സിനിമകളെ മദിരാശി സിനിമ, ഡിഷ്യും ഡിഷ്യും സിനിമ, രജനി സിനിമ എന്നൊക്കെ കളിയാക്കി രസിച്ചിരുന്ന ബോളിവുഡിലെ താരരാജാക്കന്മാരും സിൽബന്തികളും കഴിഞ്ഞ കുറച്ചുകാലമായി അസ്വസ്ഥരാണ്. ബാഹുബലിയിൽത്തുടങ്ങി കെ.ജി.എഫ്., ആർ.ആർ.ആർ., കെ.ജി.എഫ്. രണ്ടാംഭാഗം എന്നിങ്ങനെ ഇന്ന് ഹിന്ദിയിൽ ഏറ്റവും കൂടുതൽ കളക്ഷൻ നേടിയ ചിത്രങ്ങളിൽ ആദ്യ പത്തിൽ ഏഴും ദക്ഷിണേന്ത്യൻ ചിത്രങ്ങളാണ്. തെലുങ്കും തമിഴും മലയാളികൾക്ക് താരതമ്യേന പരിഹാസം നിറയ്ക്കാറുള്ള കന്നഡയും വരെ ഇപ്പോൾ വമ്പൻ സിനിമകൾ കൊണ്ട് ഇന്ത്യൻ ചലച്ചിത്രലോകം ഉഴുതുമറിക്കുകയാണ്. എന്നാൽ, ഈ ഉണർവിൽ തളർന്നിരിക്കുന്നത് ഒരുപക്ഷേ, മലയാളം മാത്രമാവണം.

ഒ.ടി.ടി. പ്ലാറ്റ്ഫോമിൽ വരുന്ന, ചുരുക്കം ചില പടങ്ങളൊഴിച്ചാൽ രാജ്യവ്യാപക ഹിറ്റുകൾ ഒന്നു പോലും ഇതുവരെ മലയാളത്തിനില്ല.

ഇന്നും ഒ.ടി.ടി. മാധ്യമത്തിലൂടെ സിനിമകൾ കാണുന്നത് വളരെ ചെറിയ ശതമാനം ആളുകൾ മാത്രമാണ്. ആളുകളെ സിനിമാശാലകളിലേക്ക് കൊണ്ടുവരാൻ, പ്രത്യേകിച്ച് ഇന്ത്യയിലെ മെട്രോ നഗരങ്ങളിലുള്ള മൾട്ടിപ്ലക്സിൽ, ഭാഷാഭേദമന്യേ ആകർഷിക്കാൻ കഴിഞ്ഞ മലയാള സിനിമകളില്ല എന്നുതന്നെ പറയാം.

ഇതിന്റെ മറുവശം കൂടി പറയണം ഇത് പറയുമ്പോൾ. സിനിമ ഒരു വ്യവസായം മാത്രമല്ല കലയും കൂടിയാണെന്നും കലാമൂലമുള്ള സിനിമകൾക്കാണ് പ്രാധാന്യം കൊടുക്കേണ്ടതെന്നും മറ്റുമുള്ള ഒരു വാദമുണ്ടല്ലോ. സിനിമ കലയാണ് എന്നുള്ളത് ഒരു തർക്കവിഷയമേ അല്ല. കല മാത്രമല്ല എന്നുള്ളത് മറക്കരുതെന്നു മാത്രം. ആകട്ടെ, എത്ര സിനിമകൾ ഉന്നത കലാമൂല്യം പുലർത്തി എന്ന് ചോദിച്ചാൽ, അതിനും ഉത്തരമൊന്നുമില്ല എന്നതാണ് കാര്യം. ചുരുക്കത്തിൽ, കലയുമില്ല കച്ചവടവുമില്ല എന്ന രീതിയിലായി കാര്യങ്ങൾ.

കേരളത്തിന്റെ സവിശേഷ രാഷ്ട്രീയസാഹചര്യവും സാമൂഹികമാധ്യമത്തിൽ ബാക്ടീരിയ പോലെ പെരുകുന്ന ബുദ്ധിജീവികളും കൂടിയുണ്ടാക്കി വെച്ചതാണ് ഈ അവസ്ഥ.

ഇന്ന് മലയാളസിനിമ കലയുമല്ല, കച്ചവടവുമല്ല, വെറും രാഷ്ട്രീയ മുദ്രാവാക്യഘോഷയാത്രയാണ്. പൊളിറ്റിക്കൽ കറക്ട്നെസ് നോക്കി, വെറും പൊളിറ്റിക്സ് ഒളിച്ചുകടത്താനുള്ള കവല നോട്ടീസ് മാത്രമായി സിനിമ.