શારીરિક મર્યાદા છતાં જુસ્સાની કોઈ હદ નહીં...

આશરે ૪૦ વર્ષ પહેલાં અમદાવાદમાં તબીબોની હડતાળને કારણે કારણે એક યુવતી યોગ્ય સારવારથી વંચિત રહી... અને એનું પરિણામ એ આજેય ભોગવે છે. શરીરે ભાઠાં ન પડે એ માટે અઢી દાયકાથી ઊંધાં સૂઈને જાતજાતનાં કામ કરતાં શર્મિષ્ઠા પટેલે કુદરતની ગણતરી ઊંધી પાડી દેખાડી છે.

- મહેશ શાહ (અમદાવાદ)

સમયસર નિદાન અને સારવારના અભાવે અનેક દરદીએ પીડા સહેવી પડે કે ખોડ રહી જાય એવાં અનેક પાત્રો આપણી આસપાસ જોવા મળે. અમદાવાદના બાપુનગરમાં રહેતાં પંચાવન વર્ષનાં શર્મિષ્ઠા પટેલની કરુણ કથની તો એવી છે કે અમદાવાદની બબ્બે સરકારી હૉસ્પિટલમાં જુનિયર ડૉક્ટરોની હડતાળના લીધે એમના દુખાવાનું સમયસર નિદાન ના થયું, એને લીધે એમનું અર્ધું અંગ ખોટકાયું...

…અને એના પરિણામે આજે અઢી દાયકાથી એ પથારીવશ છે. પથારીવશ એ પણ એ રીતે કે શર્મિષ્ઠાબહેન સીધાં, સામાન્યતઃ આપણે સૂઈએ એમ સૂઈ પણ શકતાં નથી. હા, એમણે ઊંધાં સૂવું પડે છે! વિશ્વ નારી દિવસની પૂર્વસંધ્યાએ ચિત્રલેખાએ એમની મુલાકાત લીધી ત્યારે નાના રૂમમાં પલંગ પર એ ચત્તાપાટને બદલે ઊંધાં સૂતાં હતાં. બે હાથની કોણી પર માથું ટેકવીને અમને આવકાર્યા. એમનો જુસ્સો જોઈને સલામ કર્યા વગર રહેવાય નહીં.

શર્મિષ્ઠાની આ સ્થિતિ સમજવા આપણે જવું પડશે ૧૯૮૬માં. અમદાવાદ જિલ્લાના સરોડા ગામમાં રહેતી અને કૉલેજમાં પ્રથમ વર્ષમાં ભણતી સત્તર વર્ષની શર્મિષ્ઠાને પડખામાં દુખાવો ઊપડ્યો એટલે માતા સવિતાબહેન એને અમદાવાદની સિવિલ હૉસ્પિટલે લઈ ગયાં. એ વખતે (૧૯૮૬ના ડિસેમ્બરમાં) ત્યાં જુનિયર ડૉક્ટરોની હડતાળ હતી એટલે બીજા દિવસે એને વી.એસ. હૉસ્પિટલમાં લઈ જવામાં આવી. ત્યાં પણ હડતાળ. ત્યાં જો કે એક ડૉક્ટરે ઈન્જેક્શન-દવા આપ્યાં, પણ એનાથી શર્મિષ્ઠાને રાહત બિલકુલ ન થઈ. ઊલટું થયું એવું કે ઘરેથી ચાલીને આવેલી શર્મિષ્ઠાને પૅરાલિસિસ થવાથી વ્હીલચૅરમાં પરત જવું પડ્યું!

એ દિવસો યાદ કરતાં શર્મિષ્ઠાબહેન કહે છે: મને ટ્રાન્સવર્સ માયલેટિસ (Transverse Myelitis) થવાથી કમરથી નીચેનું અંગ નિશ્ચેતન બની ગયું. પગ ઊપડે નહીં તથા સંડાસ-બાથરૂમ થવાની ખબર સુદ્ધાં ના રહે.