ગીત ગાયા પથ્થરોને...

હાથમાં પીંછી લઈ નીકળી પડેલા માલધારીની કહાની પથ્થર આમ તો નિર્જીવ હોય છે, પણ જૂનાગઢનો એક માલધારી રોજ આવા પથ્થરને જીવંત કરવા નીકળી પડે છે. ગિરનાર તળેટીની મોટી મોટી કાળમીંઢ શિલાઓને પીંછીના રંગથી એણે એવી તો ભીની ભીની કરી છે કે સદીઓથી સોડ તાણીને સૂતેલી આ શિલા પણ બોલી ઊઠે છે.

- ધીરુ પુરોહિત (જૂનાગઢ)

આમ જોઈએ તો એનું કામ સમય મળે ત્યારે ગિરનાર તળેટીમાં જઈ પથ્થર શોધવાનું. એની પાસે હોય રંગ અને પીંછી. બસ, એકાદ મોટો–સારો અને પ્રમાણમાં થોડો લિસ્સો પથ્થર મળી જાય તો આ ભાઈ ત્યાં અડિંગો જમાવી દે અને મંડ એ પથ્થર ચિતરવા. ક્લાક-બે કલાકમાં તો એ પથ્થર પર પ્રકૃતિના એવા રંગ ઉતારી દે કે કાળમીંઢ પથ્થર પર જાણે બોલવા લાગે... કહો કે ગીત ગાવા લાગે.

પણ ના, એ ભાઈ રંગારો નથી. એ આવે છે માલધારી સમાજમાંથી. પશુ-પક્ષી અને પ્રકૃતિ સાથે જાણે નાળનો સંબંધ. આ સંબંધને કારણે જ કદાચ એનો જીવ આ કામ તરફ વળ્યો હશે. જૂનાગઢથી ભવનાથ જતા રસ્તે ગિરનાર તળેટીની કાળમીંઢ શિલા પર એણે પશુ-પક્ષી અને વનસ્પતિનાં એવાં ચિત્રો બનાવ્યાં છે કે આ પથ્થરો જીવંત બની ગયા છે. લોકો આ પથ્થરો પાસે ટોળે વળી એનાં ગીત રૂપી ચિત્રોને ફક્ત ધારી ધારીને જોતા જ નથી, એની પાસે ઊભા રહી સેલ્ફી પણ લે છે. એ ચિત્રકારનું નામ છે રમેશ કારેથા. ઘણા લોકો એને આર.કે. પેન્ટર તરીકે પણ ઓળખે છે.

રમેશભાઈનું વતન જૂનાગઢથી ચાલીસેક કિલોમીટર દૂર વિસાવદરનું લુંઘિયા ગામ. પિતા ખીમાભાઈ કારેથા રાજાશાહીના સમયના પોલીસ પટેલ. ચાર બહેનો અને બે ભાઈના પરિવારમાં રમેશ સૌથી નાનું સંતાન. એ આમ નાનો, પણ હતો ખૂબ તેજારો. મોટા ભાઈ ભીખુ કારેથાને પેન્ટિંગનો શોખ એટલે નાનો રમેશ પણ એમને ચિત્ર દોરતાં જોઈ પીંછી પકડતાં શીખતો ગયો. બાળપણથી જ થોડીય રમેશને ભણવા કરતાં રંગમાં વધુ રસ પડતો રહ્યો. ફુરસદ મળે તો એ નીકળી પડે વિસાવદર લુંઘિયા પાસેના ગીરના જંગલનાં ઝાડવાંઓની વચ્ચે. ત્યાં જઈ કુદરતના ખોળે ચિત્રો બનાવવાની કલ્પના કરવા માંડે.