એક એ ગામની બહાર ઝૂંપડીમાં એક સંત બેસીને વચ્ચે વચ્ચે મોટેથી બૂમો પાડતાઃ જે ઈચ્છશો એ પામશો... ગામલોકોને લાગતું કે સંત ગાંડા થઈ ગયા છે એટલે બૂમો પાડ્યા કરે છે.
ગામમાં એક વાર એક માણસ આવ્યો. એ ત્યાંથી પસાર થયો તો એને અવાજ સંભળાયોઃ જે ઈચ્છશો એ પામશો... માણસને એમાં રસ પડ્યો એટલે એ ઝૂંપડીની અંદર ગયો. સંત ધ્યાનમાં બેઠા હતા અને જોર જોરથી બોલતા હતાઃ જે ઈચ્છશો એ પામશો... માણસ ત્યાં પલાંઠી વાળીને બેસી ગયો. થોડી વાર પછી સંતે આંખો ખોલી અને સામે માણસને બેઠેલો જોયો. માણસે સંતને નમન કર્યું અને કહ્યું: ‘મહારાજ, ગરીબ માણસ છું. હું જે ઈચ્છીશ એ મળી જશે?’
સંતે કહ્યુંઃ ‘તું મારી વાત ગાંઠે બાંધી દે તો જરૂર સુખી થઈ જઈશ. હું તને એક હીરો અને એક મોતી આપું છું. તારા બે હાથ આગળ ધર.’
હીરા-મોતીની વાત સાંભળીને પેલો માણસ ખુશ થઈ ગયો અને તરત બે હથેળી આગળ કરી. સંતે એક હથેળીમાં એમનો હાથ મૂકતાં કહ્યું: ‘આ હીરો છે. એનું નામ ધીરજ છે. આ અનમોલ છે. જીવનમાં જ્યારે પણ ક્યાંક અટવાઈ જાય તો ધીરજને જાળવી રાખજે.'
પછી એમણે બીજી હથેળીમાં હાથ મૂકીને કહ્યું: ‘આ મોતી છે. એનું નામ પ્રયાસ છે. આને ક્યારે ગુમાવતો નહીં. જ્યાં સુધી તારી પાસે પ્રયાસ હશે, ત્યાં સુધી તું ક્યારેય પાછો નહીં પડે.’
***
થોડા દિવસ પહેલાં એક પરિવારજનના પ્રેમાગ્રહથી લુડો ગેમ રમવાનો અવસર મળ્યો. લુડો બહુ લોકપ્રિય રમત છે એ ખબર છે, પરંતુ કોઈ કારણસર એ રમવાનો શોખ રહ્યો નથી. રમવા માટે શરૂઆતમાં આનાકાની કરી તો પરિવારજને લલચાવવા માટે કહ્યું: ‘ચાલોને, ૨મો ને! તમને એમાંથી લેખ લખવા માટે કશુંક મળશે.' રમ્યા. મજા આવી... અને વિષય પણ મળ્યો.
લુડો એક ક્લાસિક સ્ટ્રેટેજી બોર્ડ ગેમ છે, જે બેથી ચાર ખેલાડી એકલા અથવા ભાગીદારીમાં રમે છે. લુડો ભારતીય રમત પચીસી પરથી ઊતરી આવી છે, જે છઠ્ઠી સદીની આસપાસ રમવામાં આવતી હતી.
Denne historien er fra October 21, 2024-utgaven av Chitralekha Gujarati.
Start din 7-dagers gratis prøveperiode på Magzter GOLD for å få tilgang til tusenvis av utvalgte premiumhistorier og 9000+ magasiner og aviser.
Allerede abonnent ? Logg på
Denne historien er fra October 21, 2024-utgaven av Chitralekha Gujarati.
Start din 7-dagers gratis prøveperiode på Magzter GOLD for å få tilgang til tusenvis av utvalgte premiumhistorier og 9000+ magasiner og aviser.
Allerede abonnent? Logg på
જલસાઘર
બચ્ચન@૮૨
છોડા-છોડી પૈણું પૈણું કેમ કરતાં નથી?
આજના યુવાવર્ગનો લગ્નસંસ્થામાં રસ ઘટી રહ્યો છે એટલે જતેદહાડે આ વ્યવસ્થા જ નીકળી જશે.
તન કી શક્તિ... મન કી શક્તિ
કસરત એ શારીરિક અને માનસિક સ્વસ્થતા જાળવવાનો સૌથી સરળ અને સસ્તો રસ્તો છે.
આ ઈન્ટરમિટન્ટ ફાસ્ટિંગના ફાયદા જાણો છો?
ઘડિયાળના કાંટે જ ખાવાનું અને બાકીનો સમય પેટમાં કશું નહીં પધરાવવાનું... આ પ્રયોગ કરવા જેવો છે.
ઘડપણનું ઘર આવે તો જુવાનીએ શીદ પાછા વળવું?
ઉંમર સૌની વધવાની છે, વૃદ્ધાવસ્થા સૌની આવવાની છે, પણ એ આવશે અથવા આવી ગઈ એવા ભયના ઓથાર હેઠળ શું કામ જીવવું, ભલા?
બનાસકાંઠાને સંસ્કારકાંઠા બનાવીએ...
ઉત્તર ગુજરાતના આ જિલ્લાને વ્યસનમુક્ત અને બાળકોને સંસ્કારયુક્ત બનાવવાની અનેરી ઝુંબેશ બે જૈન મુનિએ અઢી વર્ષથી આદરી છે. સ્થળનાં નામ બદલવાના શોખ સામે જિલ્લાની ઓળખ બદલવાનો કેવો છે આ પરમાર્થભર્યો પરિશ્રમ?
શતાયુ ‘કુમાર’ને અનોખી-ચિરંજીવ ખેત
એક સામયિક એકસો વર્ષ પૂરાં કરે અને એ સામયિકની શતાબ્દી-સફર દરમિયાનના વિશેષ લેખો અલગ રીતે ગ્રંથસ્થ થાય એ તો ‘સોને પે સુહાગા’ જેવું થયું કહેવાય. સુરતના ‘લાતીર્થ’ ટ્રસ્ટે ‘કુમાર’ સામયિકના શિલ્પ-સ્થાપત્ય-કળા-કસબ વિષયક અંકોનાં પાંચ પુસ્તક તૈયાર કર્યાં છે. કોઈ સામયિક પર આવા દળદાર ગ્રંથ પ્રકાશિત થાય એ ગુજરાતી પ્રજા ગર્વ લઈ શકે એવી વિરલ સાંસ્કૃતિક ઘટના છે.
કુમારઃ સદીને આંબતું સામયિક
એકસો વર્ષ પહેલાં ‘ઊગતી પ્રજાનું માસિક’ મુદ્રાવાક્ય સાથે શરૂ થયેલા ‘કુમાર’નું મુદ્રાચિત્ર હતું (અને છે)-એક હાથમાં લગામ, બીજા હાથમાં ભાલો ધારીને યુવાઊર્જાના પ્રતીક સમો થનગનતો ઘોડેસવાર. પ્રવેશાંકમાં આહવાન હતું કે ‘કુમાર-કુમારીમાંથી, જેઓ ઊછરતા લેખકો હશે એમને અમે યોગ્યતા પ્રમાણે સ્થાન આપીશું, કારણ કે અમારી ઈચ્છા છે કે આ માસિક વાંચનારાનાં હૃદયનું પ્રતિબિંબ બની રહે.’ યુવાવર્ગમાં સંસ્કારસિંચનના ઉદ્દેશથી શરૂ થયેલું આ માસિક કાળની થપાટ ખમતું, ત્રણેક વરસના અંતરાલને બાદ કરતાં અવિરત પ્રકાશિત થતું રહ્યું. રવિશંકર રાવળથી પ્રફુલ્લ રાવલના તંત્રીપદ હેઠળ ગુણવત્તાયુક્ત, વૈવિધ્યસભર વાંચનસામગ્રીથી ત્રણ-ચાર પેઢીને વિચારસમૃદ્ધ કરતું રહ્યું. કિશોર-કિશોરીનાં સંસ્કારસંવર્ધન અને ઘડતરમાં અનન્ય પ્રદાન ધરાવતા ‘કુમાર’ના જન્મની, ક્રમબદ્ધ વિકાસની તથા અનેક વિપરીતતા વચ્ચે લક્ષ્ય ટકાવી રાખવાના સંઘર્ષની કથા બડી રસપ્રદ છે.
ગૌપ્રવાસન વિકસે તો ગાય રસ્તે રઝળતી બંધ થશે...
આપણી સંસ્કૃતિમાં ગાયને માતાનું સ્થાન આપવામાં આવ્યું છે. આપણે ગાયની પૂજા કરીએ છીએ અને ગાયમાં ૩૩ કરોડ દેવોનો વાસ હોવાનું માનીએ છીએ, પણ તો પછી સેંકડો-હજારો ગૌમાતા સડક પર રઝળે કેમ છે? આ મૂકજીવની અવદશા બદલવાનો શું છે રસ્તો?
જિંદગી એક સફર હૈ સુહાના, યહાં કલ ક્યા હો, કિસને જાના...
લુડો ગેમ જીવનના પાસા ભલે આપણા હાથમાં હોય, પણ એ આપણને શું બતાવશે એ આપણા હાથમાં નથી. નસીબનું બીજું કોઈ નામ આપવું હોય તો પાસા આપી શકાય. ગમે ત્યારે ગમે તે પાસા પડે અને આપણે એ પ્રમાણે રમવું પડે છે.