കലികാല അല്ലാതെന്തു പറയാൻ...!

രണ്ടുദിവസമായി ഒരു തുമ്മലും ചീറ്റലും ഒന്നൊന്നരക്കൊല്ലം മുമ്പായിരു ന്നെങ്കിൽ കൊറോണയായിരുന്നെന്ന് പറ യാമായിരുന്നു. അതിന്റെ രോഗാണു ഇപ്പഴും നമ്മുടെ പരിസരത്തുതന്നെയു ണ്ടെന്നാണ് ആരോഗ്യപ്രവർത്തക ഷബാനത്ത് പറഞ്ഞത്.

- എൻ.ടി. സതീഷ് 

കൊറോണ എല്ലാ രാജ്യത്തിനും മരണദാനമായി നൽകിയ രാജ്യമായ ചൈനയിൽ ആറുമാസം മുമ്പ് ദിവസംതോറും പതിമൂവായിരത്തിൽപരം ആളുകൾ മരിച്ചെന്നാ കൊച്ചുമകൾ രേഷ്മ പത്രത്തിൽ വായിച്ചുകേട്ടത്. ഇവി ടാണെങ്കിൽ ഇപ്പം ആളുകൾ മാ ക്കെയൊഴിച്ച് സ്വതന്ത്രരായി ചിരിച്ചുനടക്കുന്നു. എനിക്കുപക്ഷേ അതൊന്നുമാകാൻ വഴിയില്ല. എങ്കിലും ഒന്നുരണ്ടുദിവ സമായി തൊണ്ടകാലിനും തുമ്മലിനും ഒരു കുറവുമില്ല. ചിലപ്പോൾ മഞ്ഞു കാലം കഴിഞ്ഞു ചൂടുകാലം തുടങ്ങിയ തിന്റെ വികൃതിയുമാകാം. എന്നാലും വല്ലാണ്ടിരിക്കേണ്ട.

ഗൗരിയമ്മ ചൂണ്ടുപലകമുക്കിലെ ധർമ്മാശുപ്രതിയെന്ന സർക്കാരാശുപ തിയിലേയ്ക്ക് രാവിലത്തെ തണുപ്പും തുമ്മലും അവഗണിച്ച് കൊണ്ട് യാത്ര തിരിച്ചു.

വെറ്റമുക്കിലെത്തി അൽപ്പം കാത്തുനിന്നപ്പോഴാണ് സർക്കാർ ശകടം കുണുങ്ങിക്കുണുങ്ങി മുന്നിലെത്തിയത്. ഒരുവിധം അകത്തുകയറിപ്പറ്റി എന്നുപറ ഞ്ഞാൽ മതിയല്ലോ. പ്രായമാ യവർക്ക് കയറാൻ പറ്റാത്ത വിധം ഉയരത്തിലായിരുന്നു അതിന്റെ പടികൾ. ഒന്നിരി ക്കാൻ തോന്നിയപ്പോൾ ബസ്സിനുള്ളിൽ സ്ക്കൂൾ കുട്ടികളുടെ തിരക്കോട് തിരക്ക്. ആണും പെണ്ണും കുഴഞ്ഞും മറിഞ്ഞും ചാഞ്ഞും ചരിഞ്ഞും തൊട്ടും പിടിച്ചും ചിരിയോ ടുചിരി. ഒന്നിരിക്കാൻ യാതൊരു വഴിയുമില്ല. കണ്ടക്ടർ പെണ്ണിനെ സമ്മതിക്കണം. അവളാ ണെങ്കിൽ ബസ്സിന്റെ താള ത്തിനൊത്ത് യാതൊരു കാര്യവുമില്ലാതെ പൊട്ടി ച്ചിരിക്കുന്ന കുട്ടികൾക്കിട യിലൂടെ നൂഴ്ന്ന് എന്റെ അരികിലെത്തി ടിക്കറ്റ് ടിക്കറ്റ് എന്ന് മുരണ്ടു.

"മോളെ, എനിക്കൊന്നിരി ക്കണം. എന്നാലേ പൈസാ തരാൻ പറ്റൂ.

"ഈ അമ്മയ്ക്ക് ആരെങ്കിലും സീറ്റുകൊടുക്കൂ.' ആ പെങ്കൊച്ച് ആരോ ടെന്നില്ലാതെ പറഞ്ഞു.

ഒടുവിൽ ഞാൻ നിൽക്കുന്ന സീറ്റിന രികിലെ ഒരു കോളേജുകുമാരി "ഈ ശകുനം കെട്ട തള്ള വരാൻ കണ്ട സമ യം.' എന്നു മനസ്സുകൊണ്ട് പ്രാകി അൽപ്പം വൈഷമ്യത്തോടെ എഴുന്നേറ്റു.