துளசிதாசரும் கல் நந்தியும்

துளசிதாசர், காட்டில் ஆசிரமம் அமைத்து வாழ்ந்து வந்தார். இரவு வேளையில், ஒரு மனிதன் பசியோடு ஓடிவந்து, ஆசிரமத்தின் வாசலில் மயங்கி விழுந்தான்.

- பொன்.முகரியன்

தவத்தை முடித்துக் கொண்டு வந்த துளசிதாசர், மயங்கி கிடந்தவனைத் தூக்கி, நீர் தெளித்து அமரச் செய்தார். “அப்பா.. நீ யார்? எங்கிருந்து வருகின்றாய்?" என்று கேட்டார். வந்தவன், பசி மயக்கத்தால் பேச முடியாமல் வயிற்றைத் தட்டி, 'சாப்பிட்டு ஐந்து நாட்கள் ஆயிற்று' என்று ஜாடைமாடையாக சைகை மூலமாக காட்டினான். உடனே தாசர், அவனுக்கு பழங்களைக் கொடுத்து சாப்பிட வைத்து பசியைத் தணித்தார். சிறிது நேரம் ஓய்வெடுத்தான்.

பின்பு, அவன் துளசிதாசரின் பாதத்தின் அருகில் அமர்ந்துக் கொண்டு, "ஐயா, நான் ஒரு கொலைகாரன். கொலையைச் செய்துவிட்டு, தலைமறைவாக ஓடி வந்திருக்கிறேன்" என்று கூறினான். அதைக் கேட்டு புன்னகைத்தார் துளசிதாசர், "

அப்பா.. நீ எந்தச் சூழ்நிலையில் கொலை செய்தாய் என்பது தெரியாது? சரி... இப்பொழுது நாம் உணவு உண்ணும் வேளை. நாம் முதலில் உணவினை உண்ட பிறகு, நீதியைப் பற்றி பேசுவோம்” என்றார், துளசிதாசர். மேலும், தன் சீடர்கள் அனைவரையும் உணவு உண்ண அழைத்தார். சீடர்கள் தயங்கி தயங்கி நின்றனர். இலைகளை பரிமாற, மறுக்க முடியாமல் சீடர்கள் அமர்ந்தனர். கொலைச் செய்த நபருடன் அருகில் அமர்ந்து உணவு உண்ண முடியாமல் தவித்தனர்.