சங்க இலக்கியத்தில் ஆவணப் பதிவர்கள்!

மே மாதம் முதல் வாரத்தில் சென்னை எழும்பூர் ஆவணக் காப்பகத்தில் ஆவண மாக்கள் (ஆவணப் பதிவர்கள்) என்னும் தலைப்பில் வரலாற்று ஆய்வாளரான ஆர்.பாலகிருஷ்ணன் ஐ.ஏ.எஸ். உரையாற்றினார்.

- பிரேமா சந்துரு

சங்க இலக்கியங்களில் இச்சொல் எப்படியெல்லாம் பயன்படுத்தப்பட்டிருக்கிறது என்பதை அதன் பாதையிலேயே பயணம் செய்து, நமது வரலாறே அதில் எழுதப்பட்டிருப்பதை அவர் விளக்கிய போது, செம்மொழியானவள் தன்னை எப்படியெல்லாம் காத்துக் கொள்கிறாள்?! அவள் இனியவள் மட்டுமல்ல; வலியவளும் கூட!! என்ற எண்ணம் தானாய் தலைநிமிர்த்தியது. அவரது உரையில் பகிர்ந்த கருத்துக்களை அவரது மொழிநடையிலேயே இங்கே பார்ப்போம்.

இதுவரை உலகில் ஆறு செம்மொழிகள் இருக்கின்றன என்றால் திராவிட மொழிக் குடும்பத்தைச் சேர்ந்தவை மட்டுமே நான்கு செம்மொழிகள் ஆகும். இவற்றிலும் தமிழைப் போல தொன்மையான சங்க இலக்கியமோ, தொல்காப்பியம் போன்ற பழமையான இலக்கணமோ பிற மொழிகளில் இல்லை.

பொதுவான ஒரு சொல் என்றாலே, அது சங்க இலக்கியத்தில் இருக்கிற தா என்பதைத் தேடுவது எனக்கு கட்டாயமான தாக இருந்து வருகிறது.. மாண் என் மனைவியுடன் மக்களும் இருந்தனர் என்னும் வரியில், மாண்ட என்ற சொல்லுக்கு சங்க இலக்கியத்தில் மாட்சிமை பொருந்திய, மதிப்பிற்குரிய என்று பொருளாகும். இன்று அச்சொல் இறந்த எனும் பொருளைக் கொண்டிருக்கிறது. நாற்றம் என்பதற்கு நறுமணம் என்றே பொருள். இன்று. அதனை கள்! எதிர்ப்பதமாக பயன் படுத்திக் கொண்டிருக்கிறோம்.

இதே போல ஆவணம் என்பது யாது? மாக்கள் என்பது யார்? என்ற கேள்வி யின் தேடலில் பெற்ற பகிர்ந்துகொள்கிறேன். பொதுவாக மனிதன் எழுத ஆரம்பித்ததே தனது பண்டப் பாத்திரங்களில்தான். அதற்கு கீறல் என்று பெயர்.. பானையைச் செய்த குயவன் கீறினான்; அதனை வாங்கியவன், இது எனது பானை எனக் குறிக்கும்படி கீறினான். நிலத்தை உடமையாக்கும்பொழுது, பழைய பத்திரங்களில் கையெழுத்திடும் இடத்தில் கீறல் என்றே எழுதியிருப்பதை நாம் இன்றும் கவனிக்கலாம்.

கிராமங்களில் துணியை வெளுப்பவர்கள் இன்னாரது வீட்டுத் துணி என்பதற்கு ஒரு குறியீடு வைத்திருப்பார்கள். அதுகூட எனக்கு சிந்துவெளியின் குறியீடு போலவே தோன்றும்.