સંસાર છે.. આમ જ ચલાવ્યા કરો!

સવારે ગરમ ચા ન મળે તોય મગજ ન તપાવવાનું પતિદેવો ક્યારે શીખશે?

- સુષમા શેઠ

સવારના પહોરમાં છાપું વાંચવામાં તલ્લીન મુકેશભાઈની સામે મૂકેલી ચા ઠંડી પડી ગઈ. એમણે મોટેથી બૂમ પાડીઃ ‘ગીતા, ચા ઠરીને ઠીકરું થઈ ગઈ. ગરમ કરી આપ.’

‘જાતે ગરમ કરી લ્યો. જોતા નથી? મારી બા સાથે ફોનમાં વાત કરું છું.’ ગીતાબહેન ઊકળ્યાં.

‘જોઉં ક્યાંથી? મારે મોડું થાય છે. વાતો પછી કરજે. તારે વળી બીજું કામેય શું છે? મારું શર્ટેય નથી કાઢી રાખ્યું.’

‘છાપામાં મૂંડી નાખ્યા પછી તમને બીજું કાંઈ દેખાતું નથી. જાતે લઈ લો. મને બીજાં પંદર કામ હોય. ઘરનાં કામ કરી કરીને ઊંધી પડી જાઉં, પણ તમારાથી આટલુંય વાંકું ન વળાય?’ ગીતાબહેન ગરજ્યાં.

એ વળી ગીતાબહેનની બાએ ફોનના સામા છેડે સાંભળ્યું: ‘મુકેશકુમારને ફોન આપ. એની ખબર લઈ નાખું.’

- અને પછી તો મુકેશભાઈને ખબર પડી ગઈ કે ગીતાને કાંઈ કરતાં કાંઈ નહીં કહેવાનું! સવારના પહોરમાં પત્ની સાથે બોલાચાલી થઈ એ ઓછું હોય એમ સાસુજીએ પણ ફીરકી લીધી.

ગુસ્સામાં ને ગુસ્સામાં પગ પછાડતા મુકેશભાઈ પોતાના મેડિકલ સ્ટોર પર ચા-નાસ્તો કર્યા વગર નીકળી ગયા.

મુકેશભાઈનો મૂડ સવારથી બગડેલો હતો. દુકાને પહોંચતાંવેંત એ ચંદુ પર બગડ્યાઃ ‘લાટ સાહેબની જેમ બેઠો રહે છે, એમ થાય કે ગરમી છે, લાવ શેઠને ઠંડું પાણી આપું.' ત્યાં વળી આવનારા ગ્રાહકે દવા પર ડિસ્કાઉન્ટ માગ્યું, એના પર પણ અકળાયાઃ ‘નહીં મળે જાવ. બીજેથી લઈ લો.’

મુકેશભાઈ પોતે ચાર-પાંચ દવાની ગોળીઓ ગળી ગયા અને આંખ મીંચીને ખુરસી પર પહોળા થયા એવામાં એમના મિત્ર જિતેન્દ્રભાઈ માથાનો દુખાવો મટાડવાની દવા લેવા આવી ચડ્યા. જિતેન્દ્રભાઈની હાઈટ છ ફૂટ ત્રણ ઈંચ અને શરીર એકવડું. માથે ચકચકિત ટાલ. સામાની હાઈટને પહોંચી વળવા એમની લાંબી ડોક કાયમ નમેલી રહેતી.

‘કેમ આમ ઢીલોઢસ બેઠો છે?’

‘સાલું, ક્યાંય શાંતિ નથી.’

‘હૈં? શાંતિકાકા ખોવાઈ ગયા?’ જિતેન્દ્રભાઈએ પોતાનાં લમણાં દબાવતાં પૂછ્યું.

‘ના ભાઈ, ના. એ ઘરે જ છે, પણ મને મારા ઘરમાં શાંતિ નથી.’

‘ઓહો એમ? મારેય એવું જ છે. જયા કકળાટ કરે ત્યારે બારીએ બેઠેલો કાગડો કાંઉં.. કાંઉં કરી એના સાદમાં સાદ પુરાવે. મારું માથું દુખી જાય છે. ચાલ, મારી સાથે. ત્યાં બધી સમસ્યાઓનો ઉકેલ છે.’