கதையின் கதை!

முதலில் நான் கொடுத்த கதையை “இது ஹீரோயின் சப்ஜெக்ட்டா இருக்கு! வேற கதை ரெடிபண்ணுங்க” எனச் சொன்னார் எம்.ஜி.ஆர்.

அடுத்ததாக நானும், டி.என்.பாலுவும் உருவாக்கிய கதையை (‘நான்’ படம்) ‘படத்தில் மக்களுக்கான மெஸேஜ் இல்லை’ என்பதால் நிராகரித்தார்.

அதனால்... ‘மக்கள் திலகத்தின் மனசைக் கவர்கிற ஒரு கதையை எழுதியே ஆகவேண்டும்’ என ஒரு தீவிரத்தில் இயங்கினேன். டைரக்டர் சாணக்யாவிடம் ஒரு ஹிந்திப் படத்தின் பாதிப்பில் உருவான கருவைச் சொன்னேன்.

“நல்லாருக்கு. ஆனா டாகுமெண்ட்ரி ஃபிலிமுக்கான கதை மாதிரி இருக்கு. இந்தக் கதைக் கருவை வைத்தே பக்காவான கமர்சியல் கதையா உருவாக்க முடியுமான்னு பாரு” என்றார்.

அந்தக் கதைக் கருவை முழு கதையாக்கினேன். திருப்தியாக இருந்தது. ஆனால், திரைக்கதையை சுவாரஸ்யப்படுத்துவது கடும் சவாலாகவே இருந்தது. நீங்கள் நம்புவீர்களோ, மாட்டீர்களோ... உண்மை என்னன்னா, அந்த ஒரு கதைக்கு 30 விதமா திரைக்கதை எழுதினேன். ஆனாலும் எனக்கு திருப்தி வரவில்லை. ஒரு படைப்பு என்பது முதலில் அதை படைத்த திருப்திபடுத்தவேண்டும். அப்படியான படைப்புதான் மற்றவர்களை திருப்திபடுத்தும்.

சுமார் ஐந்தாறு மாதங்கள் அந்தக் கதையோடு போராடினேன். ஜே.ஆர்.முவீஸ் மாடியில் இருந்த பழைய சாமான்கள் போட்டு வைக்கும் அறைக்குள் உட்கார்ந்து சிந்தித்துக்கொண்டிருந்தேன். சதா சதா சிந்தித்துக்கொண்ட எனக்கு, சாதா ஸீன்களே மனசில் தோன்றிக்கொண்டது.

மருத்துவ வசதியே இல்லாத ஒரு மலைக்கிராமத்துக்கு வரும் ஒரு டாக்டர் பற்றிய கதை. கதையின் அம்சம் சிறப்பானது என்றாலும், கதைப்போக்கு வறட்சியாக இருந்தது. அதனால் சிந்திக்கும் முறையை மாற்றினேன்.

அந்த மலைக் கிராமத்துக்கு டாக்டர் எப்படிச் செல்கிறார்?

இப்படி ஒரு கேள்வியை எனக்குள் எழுப்பினேன். இந்தக் கேள்விக்கு விடை தேடியதில் 6 மாதங்களுக்குப் பின் பதில் கிடைத்தது.