પરાક્રમની ક્ષણ કરતાં માણસને સમજવાની ક્ષણ મોટી હોય છે!

સોશિયલ મીડિયામાં સતત આપણે બતાવવા મથતા હોઈએ છીએ, જાણે આપણે હંમેશ કશુંક પરાક્રમ કરતાં હોઈએ, પણ ડોપામાઇનના ડંકા વાગે એવાં પરાક્રમો વચ્ચે સમજણથી જીવાતું રોજિંદું જીવન પણ વધુ મોટું હોય છે.

- મિલી મેર

સમીર નામનો અગિયાર-બાર વર્ષનો કિશોર વયનો એક બાળક છે. સમીર જેને બહાદુર સમજે એવો એનો એક દોસ્ત છે, એ દોસ્તે યોજના બનાવી હતી કે, આવતીકાલે વહેલી સવારે જ્યારે સૌ કોઈ સુતા હોય ત્યારે અંધારામાં સૌ મિત્રોએ ઘરમાં કોઈને કહ્યા વગર ઘરની બહાર નીકળવું. બહાર નીકળીને સૌ મિત્રો પાસેના જંગલમાં ઊંડાણમાં આવેલી ભેખડ પરથી પડતા ધોધ પાસે જઈશું અને નહાઈશું, ઘરમાં કોઈને કહ્યા વગર બાળ મિત્રોએ આ પરાક્રમ કરવાનું છે. સમીરે આવું કોઈ પરાક્રમ અગાઉ કર્યું નહોતું. નક્કી થયા બાદ આખો દિવસ અને રાત્રે સુતા પહેલાં એની અંદર કેટલાય વિચારો, ઉત્તેજના, રોમાંચ અને ખાસ તો ડર થતો રહ્યો. નક્કી થયા મુજબ એ સવારે ચાર વાગ્યે જાગ્યો. ત્યાં એના ઘરમાં સૌ જાગેલા હતા. બાળક સમીરને થયું કે પોતાની યોજનાની સૌ કોઈને ખબર પડી ગઈ કે શું? ત્યાં તો પિતા સમીરના રૂમમાં આવ્યા અને સમીરને કહ્યું કે, ‘સમીર બેટા, ડૉક્ટર કાકાને બોલાવી લાવીશ? તારી બાની તબિયત અચાનક બગડી છે.' સમીર છલાંગ મારીને બા પાસે ગયો. બાએ કહ્યું કે, ‘આટલો નાનો છોકરો આવા અંધારામાં ડૉક્ટરને બોલાવવા કેમ જશે?’ પણ આટલું સાંભળતા તો સમીર દોડ્યો. ભરઅંધારામાં બજારના સામે છેડે રહેતા ડૉક્ટર કાકાને બોલાવી લાવ્યો.