சாமி என்கிற பரசுராமன்

சாமியண்ணாவைக் கடற்கரையில் பார்த்தேன் - என்றான் அண்ணா சிவராமன்.

- உஷாதீபன்

அப்பா முகத்தில் சட்டென்று ஒரு மலர்ச்சி. தலை நிமிர்ந்து அண்ணாவை நோக்கினார்.

அப்டியா? வா...வீட்டுக்குப் போகலாம்னு கூப்டியா? என்றார் ஆர்வமாக. ஊரிலேயே விட்டுவிட்டு வந்துவிட்டோமே என்கிற உள்ளார்ந்த வருத்தம் அப்பாவுக்கு.

சொல்ற நிலமைலயா அவர் இருந்தார்? தலை முகமெல்லாம் ஒரே புழுதி பறக்க அழுக்கு வேஷ்டியும் கிழிஞ்ச சட்டையுமா... பராரி மாதிரி அலைஞ்சிண்டிருந்தார்... எனக்கே முதல்ல அவரை அடையாளம் தெரில. கூர்ந்து பார்த்துத்தான் தெரிஞ்சிண்டேன். என்னைக் கண்டவுடனே ஓட ஆரம்பிச்சிட்டார். விரட்டிப் பிடிக்க முடில என்னால அந்தக் கூட்டத்துல...

என்னடா இப்டிச் சொல்றே? கண்ணுக்கு முன்னாடி வந்தும் கோட்டை விட்டுட்டு வந்து நிக்கிறியே? - கொஞ்ச நேரம் அமைதியாய் இருந்த அப்பா மீண்டும் சொன்னார்.

ஆள் எப்டியிருந்தா என்ன? கையை இறுக்கப் பிடிச்சி தரதரன்னு இழுத்திட்டு வர வேண்டிதானே? எவனாச்சும் போலீஸ்காரன் பிடிச்சிண்டு போனான்னா...? வெலங்கு மாட்டி தரதரன்னு இழுத்திண்டு போனான்னா...அது பரவால்லியா? அப்புறம் ஆளவே பார்க்க முடியாதேப்பா...!

அவர்தான் என்னைப் பார்த்தவுடனேயே விடுவிடுன்னு ஓடி அலை பாயுற கூட்டத்துல மறைஞ்சே போயிட்டாரே... எத்தனை பேரை விலக்கிட்டு விலக்கிட்டு ஓடறது? சாமிண்ணா... சாமிண்ணான்னு நான் விரட்டிண்டே கூப்டதுகூட அவர் காதுல விழுந்ததா தெரில... என்னைப் பார்த்ததுமே பயந்து அலறியடிச்சு ஓடுறார்.