டீக்கறை

இட்லி வை! தோசை வை! சட்னி வை! டீ போடு! சக்கரை கொறச்சு, சீனி தூக்கலா! பொட்ணம்‌ கொடு! போண்டா டீ பார்சல்‌, நாலு தோசை பார்சல்‌ இப்படியான வார்த்தைகளை மட்டுமே அப்பா அதிகம்‌ கேட்டுள்ளார்‌.

என்னிடமும்‌ அண்ணன்களிடமும்‌ அதைத்தான்‌ கடையில்‌ அதிகம்‌ சொல்வார்‌. எனது காதிலும்‌ கடையை நினைத்தால்‌ இவை போன்ற வார்த்தைகள்தான்‌ கேட்கும்‌. அப்பா கடையிலிருக்கும்‌ நேரங்களில்‌, மேலே சட்டை போடவே மாட்டார்‌. அது ஏன்‌ என்று கேட்டாலும்‌ சொல்ல மாட்டார்‌.

ஊரில்‌ வயலுக்கு போனாலும்‌, துக்கம்‌ விசாரிக்க போனாலும்‌ ஒரு வெள்ளை கட்சிக்‌ கரைத்துண்டுதான்‌ போடுவார்‌. டவுனுக்கு போகும்‌ போதோ, யாராவது சொந்தக்காரவங்க வீட்டு திருமணத்திற்கு போனால்‌ வெள்ளையும்‌ சந்தனமுமான கலரில்‌ மெர்லின்‌ சட்டை போட்டு, சட்டையின்‌ கையைப்‌ பட்டையாக, மூழங்கை வரை மடித்து விடுவார்‌, பெரிய கட்சிக்கரை வேட்டிதான்‌ எப்போதும்‌ கட்டுவார்‌. தலையை ஏற்றி சவியிருப்பார்‌. அம்மாதான்‌ அடிக்கடி சொல்லும்‌ "நடிகர்‌ சிவக்குமாரு மாதிரி சிவப்பா இருப்பார்‌. அத பார்த்துதான்‌ கட்டிட்டு வந்தேன்‌. இப்ப பாரு எப்புடி இருக்குதுன்னு" என்று ஒத்தையில்‌ திட்டுவார்‌. ஆத்தாவும்‌ "ஹேராயில்‌ வாங்கியே என்‌ காசெல்லாம்‌ அழிச்சான்னு' சொல்லும்‌. அப்பா தலைமுடியை நன்கு பராமரிப்பார்‌.

அதுமட்டுமில்லாமல்‌ சலவை செய்யக்‌ கொடுத்துதான்‌ வேட்டி சட்டையைப்‌ போடுவார்‌. சுருக்கமாக அணியவே மாட்டார்‌. அப்பா வேட்டியிலெல்லாம்‌ ஒரு முனையில்‌ "டி" என்ற ஆங்கில எழுத்து இருக்கும்‌. அப்பாவுக்கு "எஸ்‌" என்றுதானே வரும்‌ என்று அவரிடம்‌ கேட்டதற்கு "அதுவா டீக்கடை என்பதைத்தான்‌ அப்படி போட்டிருக்கான்‌" என்பார்‌. டீக்கறை உள்ள வேட்டிகள்‌ தனியாக இருக்கும்‌. அப்பா டீ ஆற்றுவது தனி அழகு, நானே ரசித்துப்‌ பார்ப்பேன்‌. மேலே நன்றாக உயர்த்தி ஆற்றுவார்‌.