നിർഭയരായി പറക്കട്ടെ മക്കൾ

ഓരോ കുഞ്ഞും പുഞ്ചിരി തൂകി പുതിയ ലോകത്തേക്ക് പറന്നുയരുന്ന കാലം വരണം. അവർ നിർഭയരായിരിക്കണം. മനുഷ്യപ്പറ്റിന്റെ നനുപ്പും നനവുമുള്ളവരാകണം

ഇക്കഴിഞ്ഞ മാസം ഒരു നവതിയാഘോഷം നടന്നു. തൊണ്ണൂറിലെത്തി നിൽക്കുമ്പോഴും നമ്മുടെ മനസ്സുകളിൽ ജനാലക്കരികിലെ വികൃതിക്കുട്ടിയായി നിന്ന് പുഞ്ചിരിതൂകുന്ന ടോട്ടോച്ചാന്റെ  പിൽക്കാലത്ത് ജപ്പാനിലെ പ്രമുഖ അഭിനേത്രിയായും ഗിന്നസ് ബഹുമതി തേടിവരുവോളം പ്രശസ്തിയുള്ള അവതാരകയായും യുനിസെഫിന്റെ ഗുഡ്വിൽ അംബാസഡറായുമൊക്കെ വളർന്നെങ്കിലും തെത്സു കോ കുറോയാനഗിയെ ലോകമറിയുന്നത് അവരുടെ ബാല്യ കാലത്തിന്റെ ആത്മകഥയിലൂടെയാണ് ടോട്ടോച്ചാനിലൂടെ.

തെത്സുകോ കുറോയാനഗിയുടേതുപോലൊരു ഐതിഹാസിക ജീവിതത്തെ രൂപപ്പെടുത്തിയതിന്റെ തൊണ്ണൂറു ശതമാനം ക്രെഡിറ്റും അവർ കളിച്ചും പഠിച്ചും കുറുമ്പുകാട്ടിയും വളർന്ന ടോമോ എന്ന പള്ളി കൂടത്തിനും അതിന്റെ ശിൽപി കൊബായാഷി മാസ്റ്റർക്കുമായിരുന്നു. ആരും തോൽക്കാത്ത, എല്ലാവരും ഒന്നാം സ്ഥാനക്കാരാകുന്ന സ്കൂൾ ചൂരൽവടിയോ അടിയോ ചുമക്കാൻ കഴിയാത്ത ഹോംവർക്കുകളോ ആ സ്കൂൾ പാഠ്യപദ്ധതിയുടെ ഭാഗമായിരുന്നില്ല. ചവിട്ടി നടക്കുന്ന മണ്ണും പാറി നടക്കുന്ന പക്ഷികളുമെല്ലാം അവരുടെ ക്ലാസ് മുറിയുടെ ഭാഗമായിരുന്നു.

കുഞ്ഞുങ്ങൾ കയറിച്ചെല്ലാൻ മടിക്കുന്ന, അവരെ മനുഷ്യരായി സ്വീകരിക്കാൻ കൂട്ടാക്കാത്ത അധ്യാപകരുള്ള വിദ്യാലയങ്ങളേക്കാൾ വലിയ പ്രേതക്കോട്ടകൾ ഈ ഭൂമുഖത്തുണ്ടാകില്ല.