பாவம்...என் நண்பன்

வறுமையால் உண்டான கவலையின் முழு வேதனைகளையும் அனுபவித்திருக்கும் என் நண்பன் தீரபாலன் என்றும் எனக்கு வேண்டியவனாக இருந்தான். நாங்கள் ஒன்றாகச் சேர்ந்து ஒரே இடத்தில் ஒரே பள்ளிக்கூடத்தில் லோயர் ப்ரைமரிஅப்பர் ப்ரைமரி உயர்நிலைப்பள்ளி வகுப்புகளில் ஒரே பெஞ்சில் அமர்ந்து பத்து வருடங்களைக் கடந்தவர்கள்.

பத்தாவது வகுப்பில்தான் ஒருவரையொருவர் பிரிந்தோம். நான் மூன்றாவது தடவையாக தேர்வு எழுதி, பத்தாவது வகுப்பின் கடும் சுவரைத் தாவிக் கடந்தேன். தீரபாலன் முதல் தடவையிலேயே முக்கி முனகி பாஸ் மார்க் வாங்கி கடந்து விட்டான். நான் பயனற்ற நான்கு வருடங்களை கல்லூரியில் கழித்தேன். எங்கள் இருவருக்கும் நீண்டகாலத்திற்கு எந்தவொரு பணியும் கிடைக்கவில்லை.

எந்த வேலை கிடைத்தாலும், நாங்கள் அதைச் செய்து முடிப்பதற்குத் தயாராக இருந்தோம். ஆனால், என்ன காரணத்தாலோ...

எதுவுமே கிடைக்கவில்லை.

வழி கிடைக்காத குடும்பங்களில் பிறந்த நாயர் பையன்களாக இருந்ததுதான் நாங்கள் இப்படி வெட்டித்தனமாக சுற்றிக் கொண்டிருப்பதற்குக் காரணமாக இருக்க வேண்டும் என்று கருதி சமாதானப்படுத்திக்கொண்டோம். நான் வேலைக்காக யாரையும் சென்று பார்த்து அழுது கேட்கவில்லை. யாரும் என்னை அழைத்து வேலை தரவும் இல்லை. ஒரே தொழில் அரசியல் செயல்பாட்டாளன் என்ற ஊர் சுற்றியாக அலைவது என்று ஆனது. இதற்கு நேர்மாறாக இருந்தது தீரபாலனின் நிலை.

மண் வேலைக்குச் சென்றான். ஜாதி, மத, பிரதேச வேறுபாடின்றி.. பிறகு.. செம்மனூர் மைதானத்தில் விஷு பண்டிகையையொட்டி நடைபெறும் சந்தையில் பட்டாசு வியாபாரத்தைச் செய்தான். சிறிது காலம் வெடிமருந்து தொழிற்சாலையில் பணிபுரிந்தான். தேநீர்க்கடை ஆரம்பித்தான்.