પ્રેમ પ્રતીક્ષાની ધીમી આંચ પર પાકતો હોય છે

આપણે જે કોઈ પ્રેમ કથાઓ વાંચીએ છીએ-ગાઈએ છીએ એ બધી જ મૂળ તો પ્રતીક્ષાઓની કથાઓ છે.

- મિલી મેર

સાંઈ મકરંદ દવે અને કુન્દનિકા કાપડિયા, સાંઈ મકરંદ અને મા ઈશાનાં લગ્નજીવન પહેલાંના પ્રેમપત્રોનું એક સુંદર પુસ્તક છેઃ ‘સાંઈ-ઈશા અંતરંગ’. એમાં એક પત્રમાં સાંઈ મકરંદ દવેએ એમની કુંદન માટે લખે છેઃ ‘ઓ કુંદન! સાચું જ કહું છું, હું ભગવાનનો ગોઠિયો જ છું અને સાથે-સાથે તારા સ્નેહનો ભિખારી પણ છું. ભિક્ષુક જ. તારે બારણે, તારા હાસ્યનો ભિખારી. તું કહે: ‘મા’રાજ, હાથ નવરા નથી..’ તો હસીને ચાલ્યો જાઉં. તું કહે: ‘‘મા’રાજ આજે લાડુ કર્યા છે. જમતા જાઓ!’ - તો હરખાઈને પાટલે બેસી જાઉં. ઓ કુન્દન! તને હું ચાહું જ છું હો!

 આ પત્રમાં સાંઈ મકરંદનો કેવો નિર્મળ સ્નેહઝુરાપો વર્તાય છે! પોતાના પ્રિયપાત્ર માટેની આટલી તીવ્રતા એ જીવનની સુંદરતા છે! કોઈને ચાહવું એનો અર્થ એ જ થતો હશે કે તમે એ વ્યક્તિને કેટલી તીવ્રતાથી ઝંખો છો. એમના માટે કેટલું સહન કરી શકો, તડપી શકો. પ્રેમ અનેક રૂપે આપણા દેહમાં જીવંતતા જાળવી રાખે છે. ‘હું તને ચાહું છું’ એના કરતાં ‘હું તને ઝંખું છું’ એ વાક્ય પ્રિયપાત્રમાં વધુ ઊંડે સુધી ઊતરી જતું હોય છે! એટલે જ કવિ